Een stukje over Mara moet ook een beetje over Coco gaan. Zij is onze eerste teckel, een kaninchen. Nooit wilde ik een teckel. Mijn hele leven, meer dan 60 jaar, heb ik honden om me heen gehad, maar na het afscheid van de ene kwam er altijd weer één van een ander ras. Allemaal leukerds, maar nooit van een ras waarvan ik dacht: nooit meer een ander. Totdat ruim vier jaar geleden ik toegaf aan de wens van manlief: een teckel. Zucht ... als hij dat dan zo graag wil, vooruit dan maar, die kan er ook nog wel bij. Er waren in ons huis toen al vier katten en een Nizinny. En die teckel was Coco. Vanaf dag één was ik volledig verkocht. Dus toen onze Nizinny wegviel en we voorzichtig spraken over een tweede hond erbij mocht het alleen maar een teckel zijn, maar nu een standaard, een ‘echte’ teckel. Zo kwamen we via de nestjes op de website van de teckels terecht bij Ad en Anita. Of we mochten komen kijken. Tuurlijk! Maar ... er was er nog slechts één teefje niet besproken. Tja ... er viel dus voor ons niets te kiezen. Toch maar gaan kijken. We kwamen terecht in het warme nest van Ad en Anita en hun teckels, onder andere veertien allerschattigste pups. Wij na veel plezier met al die honden en koffie en gezelligheid weer naar huis. We hadden een paar dagen later nog een afspraak bij een andere fokker. We zouden het nog laten weten, zeiden we stoer. Maar de volgende dag werden wij al onrustig bij het idee dat dat laatste hondje aan andere mensen toegewezen zou kunnen worden, dus gebeld: zij was er nog!! Wij hebben geen ander nest meer bekeken, wij waren verkocht. Wij wilden een hondje uit die gezellige en veilige, warme woonkamer in Oisterwijk. Toen wij bij een volgend bezoek zouden horen welke pup voor ons zou zijn, vonden we dat best spannend. Het was Mara. Prachtig! Wat zijn we er blij mee vanaf dat eerste moment dat we haar aangewezen kregen. Zondag 10 februari mochten we haar ophalen. Wij helemaal gelukkig, zij aanvankelijk helemaal niet. De kennismaking thuis ging prima. Ze was al snel dikke maatjes met Coco en de katten.

Nog steeds wordt ze iedere avond uitgebreid gepoetst door Coco. Eerst de oren, dan de ogen en als laatste de mondhoeken. Het duurt even, ze ondergaat het geduldig, ze vindt het misschien zelfs wel fijn. Ze is zo lief en ze zijn samen zo leuk. Zitten vaak dicht naast elkaar te bekijken wat het mensenvolk doet. Ze heeft met iedere kat een andere relatie: met Støf, een grote Noorse Boskat kater, kan ze enorm spelen; Isis, de moeder van Støf laat zich soms opjagen, ook heel leuk, en Lola, onze oude Burmees vindt in Mara een warm lijf om lekker tegenaan te slapen. Mara is een lieve, enthousiaste hond. Alles is een feestje totdat het tegendeel bewezen is, en dan nog... ze laat zich niet snel uit het veld slaan. Loopt vanaf het begin los (waar het mag) in het bos en vindt het heerlijk om te rennen en te spelen, maar houdt ons altijd goed in de gaten en blijft dicht in de buurt. En ‘s avonds als manlief en ik ons op de bank laten zakken, hebben we ‘het beestenspul’ tussen ons in en op schoot. Mara zoekt altijd bij één van ons lichaamscontact, ze draait zich strak tegen je aan of kruipt op schoot. Maar dat past niet meer helemaal.